จากการเรียนและการทำงานของหมอโอ๋ ทำให้เกิดคำถามขึ้นมาว่า ทำไมเด็ก ๆ ถึงดูสดใส มีชีวิตชีวา แต่พอเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ทำไมถึงมีวัยรุ่นหลายคนเกิดปัญหา ทั้งการไม่มีความฝัน ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร หลายคนก้าวร้าวมากขึ้น บางคนเป็นโรคซึมเศร้า รู้สึกไร้ตัวตน ทำไมเด็กที่มีแววตาลุกโชน มีความฝัน มีความอยากใช้ชีวิตถึงได้กลายเป็นวัยรุ่นที่มีแววตาเหนื่อยล้า ไร้ฝัน คำถามนั้นเกิดขึ้นมาในหัวของหมอโอ๋ ทำให้หมอโอ๋เริ่มศึกษาการเลี้ยงดูเด็กมากขึ้น และได้ไปรู้จักกับ “Positive Parenting” หรือการ “เลี้ยงลูกเชิงบวก” ซึ่งค่อนข้างที่จะตรงกันข้ามกับการเลี้ยงดูลูกแบบคนไทย

เพราะการเลี้ยงลูกเชิงบวกจะเน้นไปที่วิทยาศาสตร์สมองและการวิเคราะห์ และการพูดเชิงบวกถึงทำให้เกิดการพัฒนาในสมองเด็กได้ดีกว่า ซึ่งคนไทยใช้การเลี้ยงลูกเชิงลบเป็นส่วนใหญ่ อย่างการตีเด็กด้วยความรุนแรง ใช้อารมณ์กับเด็ก ทำให้เด็ก สมองจะวิ่งลงข้างล่างและใช้สัญชาตญาณแทน เช่น ถ้าแม่ตีเด็ก ลูกก็อาจสู้กลับและจะทำให้เด็กก้าวร้าว ใช้ความรุนแรง และสู้ด้วยความดื้อ ไม่เชื่อฟัง อีกแบบหนึ่งคือการหนี เกิดจากความกลัว ถ้าโดนครูตีบ่อย ๆ เด็กจะหนี กลัว ไม่อยากไปโรงเรียนและจะเกิดความรู้สึกวิตกกังวลในภายหลัง กลัวง่าย รู้สึกไม่มีศักยภาพ แบบสุดท้ายที่เห็นบ่อยที่สุด คือเด็กที่ยอม พอโตไปแล้วจะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า เทียบใครไม่ได้ หรือง่าย ๆ คือโตอย่างผู้แพ้ และจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าในที่สุด

สิ่งเหล่านี้คือผลลัพธ์ของการเลี้ยงดูลูกแบบเชิงลบ ซึ่งไม่ส่งผลดีต่อเด็กเลยสักนิด ต่างจากการเลี้ยงลูกเชิงบวกอย่างสิ้นเชิง ที่ใช้เหตุผล ใช้ความเข้าใจของตัวพ่อแม่เอง ส่งต่อไปยังลูกให้ได้เรียนรู้ ได้เข้าใจเหตุผลของทุกอย่างที่เกิดขึ้น อธิบายง่าย ๆ คือการตั้งคำถามกับปัญหาที่เกิดขึ้น มากกว่าการลงโทษลูกตัวเอง การเลี้ยงลูกเชิงบวกจึงเป็นเหมือนกับภารกิจอย่างหนึ่งที่หมอโอ๋อยากส่งต่อให้พ่อแม่ได้รู้จัก หมอโอ๋จึงสร้างเพจ “เลี้ยงลูกนอกบ้าน” ขึ้นมา เพื่อส่งต่อความรู้ ความเข้าใจในการเลี้ยงลูกเชิงบวก รวมไปถึงวิธีการต่าง ๆ ในการเลี้ยงดูลูกทั้งร่างกายและจิตใจ เพื่อให้ลูกได้เติบโตกลายเป็นคนที่มีคุณภาพ มีภูมิคุ้มกันทางจิตใจที่แข็งแรง สามารถเติบโตและอยู่ร่วมกับสังคมได้อย่างไม่มีปัญหา และลบความเชื่อที่ว่า ลูกคือสมบัติของพ่อแม่

ที่มาที่ไปของชื่อเพจ “เลี้ยงลูกนอกบ้าน” มาจากการที่บ้านนั้น เป็นพื้นที่ปลอดภัย การเลี้ยงลูกนอกบ้านจึงเป็นการพาลูกออกพื้นที่ปลอดภัย นั่นคือการเรียนรู้ และคำว่าเลี้ยงลูกนอกบ้านก็เหมือนกับว่าเราไม่ได้เลี้ยงลูกเฉพาะในบ้านของเรา เราทุกคนควรมีความรับผิดชอบในการเลี้ยงลูกของคนในสังคม ซึ่งเป็นเรื่องที่เราต้องช่วยกัน เป้าหมายคือการสร้างสังคมที่ช่วยกันเลี้ยงลูกให้เติบโตแบบเชิงบวก