โดยทั่วไปแล้วหากผู้ซื้อและผู้ขายมีการทำข้อตกลงที่จะซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือที่ดินในอนาคต แม้จะเป็นการตกลงกันด้วยปากเปล่าหรือมีการวางเงินมัดจำก็ถือว่าเป็นการทำสัญญาจะซื้อจะขายได้แล้ว แต่ถ้าในกรณีที่มีการตกลงกันแล้วโดยไม่มีเอกสารที่เป็นหลักฐาน หากเกิดปัญหาตามมาในภายหลัง อย่างเช่น การหอบเงินมัดจำชิ่งหนี หรือไม่ทำการซื้อขายกันจริงตามที่ตกลงไว้ก็จะไม่สามารถเอาผิดคู่กรณีได้เลย ซึ่งในขณะเดียวกันหากไม่ทำสัญญาจะซื้อจะขายแต่ข้ามไปที่ขั้นตอนของการทำสัญญาซื้อขายและโอนกรรมสิทธิ์เลยก็สามารถทำได้เช่นกัน ซึ่งการทำหนังสือสัญญาดังกล่าวนี้จะต้องกระทำต่อหน้าเจ้าพนักงานจึงจะถือเป็นการทำสัญญาที่เสร็จสิ้นสมบูรณ์และมีผลบังคับใช้ได้ตามกฎหมาย

ดังนั้นจึงเท่ากับว่าการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ที่รัดกุมที่สุดจะต้องผ่านกระบวนการทำสัญญาถึงสองครั้งเพื่อให้การซื้อขายนั้นสามารถดำเนินและสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์โดยทั้งฝ่ายผู้ซื้อและผู้ขายไม่ต้องมีความกังวลหรือหวาดระแวงว่าจะได้รับผลกระทบจากความเสี่ยงที่ไม่คาดคิดในภายหลัง และในขณะเดียวกันการทำสัญญาก็เป็นหนึ่งในกระบวนการที่จะเข้ามาช่วยในการคัดกรองให้การซื้อขายสินทรัพย์ที่มีตัวเงินมูลค่าสูงเป็นการแลกเปลี่ยนนั้นมีความเสี่ยงน้อยลงได้นั่นเอง